Parental Responsibility Court Orders and Violation of the Orders in times of COVID-19

Parental Responsibility Court Orders and Violation of the Orders in times of COVID-19

Ακολουθεί Ελληνική Μετάφραση

In the light of the measures and orders issued by the Republic of Cyprus concerning the control of COVID-19 spread, several doubts and questions have been arose relating to Parental Responsibility, the relevant Court Orders, as well as, the manner under which these measures shall apply in the current, temporary situation.

One of the cornerstones of the Family Court, and specifically, Parental Responsibility, seems, that inter alia, can be affected from the newly constituted measures which entered into force at the beginning of March, and subsequently, the relevant question, i.e. whether the rights of each and every parent, who wishes to keep having communication with his legal children, will be put in peril, remains unanswered.

Specifically, in accordance with the provisions of the Parent and Children Relationships Law of 1990 (L.216/1990) (hereinafter referred to as the “Legal Framework”), parental responsibility is concerned with  most issues of underage children, including inter alia, the determination of the name, the custody, the administration of the property and the representation of the children in each case or transaction involving his person or property.

As derives from the above-mentioned, in divorce cases or in dissolution of marriage cases, the exercise of the parental responsibility rights for each parent, is governed by the Family Court, which can assign the custody of the underaged children to one of the parents or jointly to both parents, or to a third party (see Articles 14 and 15 of the Legal Framework, L.216/1990). Noted shall be that in the context of the specific assignment of the custody, is upon the discretion of the Court to decide on the communication rights between the parent and the child, keeping always in mind the best interests of the child (see Article 17 of the aforementioned Legal Framework L.216/1990).

Taking into consideration the situation that dominates in Cyprus over the recent period, and given that the relevant Court Orders issued relating to Parental Responsibility exercised by parents and/or custodians of underaged children, through which the rights and obligations of each parent are laid down, are not capable of losing their legal validity and real effect. On this point and in accordance with the Courts Law of 1960 (L.14/1960), the Court has the authority to force any person to comply with any Order that has been issued by the Court.

In the light of the above-mentioned rule, it constituted apparent that each and every one of the Court Orders, interim or final, remain in action and can be exercised by the parents, accordingly. For instance, in cases where the content of the relevant order provides for a communication right between the father and the underaged child, then this right continues to be applicable and valid, in accordance with the issued Order, and the mother continues to bear the obligation to allow the father to communicate with the child the set timeframe, as per the Court Order.

Under the circumstances, it is implied that in cases of failure to comply with any obligation, as provided by an issued Court Order, it is upon the discretion and power of the Court to punish each person who neglects to act accordingly, to force him to comply with it, given that the person is well aware of the relevant order and willingly does not comply (see Article N.14/1960 of the Courts Law of 1960(L.14/1960)).

Διατάγματα Γονικής Μέριμνας και Παρακοή Διαταγμάτων εν καιρώ COVID-19

Με γνώμονα, πλέον, τα νέα εγκαθιδρυμένα μέτρα και διατάγματα από την Κυπριακή Δημοκρατία αναφορικά με την καταπολέμηση της εξάπλωσης του COVID-19,

έχουν εγερθεί διάφορες αμφιβολίες και ερωτήσεις σε σχέση με την Γονική Μέριμνα, τα σχετικά Δικαστικά Διατάγματα καθώς επίσης και με τον τρόπο που αυτά δύνανται να εφαρμοστούν στην καινούργια, παροδική, πραγματικότητα.

Ένας εκ των πυλώνων του Οικογενειακού Δικαστηρίου και συγκεκριμένα η γονική μέριμνα φαίνεται πως, μεταξύ άλλων, δύναται να επηρεαστεί από τα νέα μέτρα που έχουν τεθεί σε ισχύ κατά τις αρχές Μαρτίου, και συνεπακόλουθα, η σχετική απορία κατά πόσον όλα και κάθε ένα ξεχωριστά τα δικαιώματα εκάστου γονέα που επιθυμεί να τηρεί και έχει επικοινωνία με τα νόμιμα τέκνα του δύνανται να τεθούν στον οποιοδήποτε κίνδυνο παραμένει μετέωρη.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με τις πρόνοιες του Περί Σχέσεων Γονέων και Τέκνων Νόμος του 1990 (Ν.216/1990) (στο εξής αναφερόμενο ως το «Νομοθετικό Πλαίσιο»), η γονική μέριμνα αφορά τα πλείστα θέματα ενός ανήλικου τέκνου, περιλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, τον προσδιορισμό του ονόματος του, την επιμέλεια του προσώπου του, τη διοίκηση της περιουσίας του και την εκπροσώπηση του τέκνου σε κάθε υπόθεση ή δικαιοπραξία που αφορούν το πρόσωπο ή την περιουσία του.

Σε περιπτώσεις διαζυγίων, ακύρωσης του γάμου ή ακύρωσης γάμου, η άσκηση της γονικής μέριμνας των ανήλικων τέκνων και τα δικαιώματα εκάστου γονέα αναφορικά με τα τέκνα του, ρυθμίζεται από το Οικογενειακό Δικαστήριο, το οποίο μπορεί να αναθέσει την γονική μέριμνα στον ένα από τους δύο γονείς ή και στους δύο γονείς, από κοινού, ή σε τρίτο πρόσωπο (βλέπε Άρθρα 14 και 15, του πιο πάνω αναφερόμενου Νομοθετικού Πλαισίου, Ν.216/1990). Καθώς επίσης, σημαντικό είναι να σημειωθεί ότι στα πλαίσια του συγκεκριμένου καθορισμού της γονικής μέριμνα το Δικαστήριο δύναται επίσης να αποφασίσει και για το δικαίωμα επικοινωνίας του γονέα με το παιδί του, πάντοτε με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού (βλέπε Άρθρο 17 του πιο πάνω αναφερομένου Νομοθετικού Πλαισίου Ν.216/1990).

Δεδομένων των περιστάσεων που επικρατούν το τελευταίο χρονικό διάστημα στην Κύπρο, και εφόσον υπάρχουν εκδοθέντα Δικαστικά Διατάγματα αναφορικά με τη γονική μέριμνα που ασκείται από γονείς και/ή κηδεμόνες ανήλικων τέκνων, δια μέσω των οποίων καθορίζονται οι υποχρεώσεις και δικαιώματα εκάστοτε γονέα, αυτά δεν δύνανται να χάσουν τη νομική και πραγματική τους ισχύ. Επ’ αυτού του σημείου και τηρουμένων των προνοιών του Περί Δικαστηρίων Νόμου του 1960 (Ν.14/1960), το Δικαστήριο έχει την εξουσία να εξαναγκάζει το οποιοδήποτε πρόσωπο στην υπακοή οποιουδήποτε Διατάγματος το οποίο εκδόθηκε από το Δικαστήριο.

Λαμβανομένου υπόψη του πιο πάνω κανόνα, είναι πλέον ξεκάθαρο ότι όλα και κάθε ένα ξεχωριστά τα Δικαστικά Διατάγματα, ενδιάμεσα ή τελεσίδικα, παραμένουν σε ισχύ και δύνανται να ασκηθούν από του γονείς, σύμφωνα με τις περιστάσεις. Για παράδειγμα, σε περιπτώσεις όπου στο περιεχόμενο του σχετικού διατάγματος προβλέπετε δικαίωμα επικοινωνίας του πατέρα του ανηλίκου, με το ανήλικο τέκνο, τότε αυτό το δικαίωμα συνεχίζει να υφίσταται και ισχύει, σύμφωνα με το εκδοθέν Διάταγμα, και η μητέρα συνεχίζει να έχει την ίδια υποχρέωση όπως επιτρέψει στον πατέρα την καθοριζόμενη, υπό του Διατάγματος, επικοινωνία.

Υπό τις περιστάσεις, νοείται ότι σε περίπτωση αθέτησης της οποιαδήποτε υποχρέωσης, ως προνοείται από τυχόν εκδοθέν Διάταγμα του Δικαστηρίου, το Δικαστήριο θα έχει την διακριτική ευχέρεια και εξουσία προς τιμωρία εκάστοτε προσώπου για τυχόν παρακοή Διατάγματος και ταυτόχρονα,  προς εξαναγκασμό του σε υπακοή με αυτό, εφόσον το πρόσωπο έλαβε γνώση του σχετικού διατάγματος και εν γνώσει του και ηθελημένα του λειτουργεί σε μη υπακοή (βλέπε Άρθρο 42 του Περί Δικαστηρίωv Νόμoυ τoυ 1960 (Ν.14/1960).